ช่วงหลัง ๆ ซา ๆ เรื่องรีวิวสร้างกิเลสกันไปบ้างก็ดี พากันออกไปชมโน่นชมนี่บ้างดีกว่านะครับ ไอ้เรามันเจ้าบทเจ้ากลอน เกิดเป็นไทยทั้งทีก็อย่าให้น้อยหน้า แต่งโคลงแต่งกลอนประกอบภาพกันเอาไว้บ้าง วันนี้ขอนำเสนอ "อุทยานแห่งชาติแม่จริม"
เมื่อ 6 ปีที่แล้วผมไปทำงานวิจัยที่จังหวัดน่าน เลยได้มีโอกาสแวะเวียนไปเยือนอุทยานแห่งชาติแม่จริมโดยที่ไม่เคยรู้เลยว่าในอุทยานนั้นมีอะไรบ้าง ที่ไปเพราะเห็นว่าใกล้เมืองดี เรามีเวลาแค่คืนเดียว คราวนั้นไปคนเดียวครับ นั่งรถจักรยานยนต์โบกรถสิบล้อไปเรื่อย ไปถึงเจ้าหน้าที่ก็ใจดี ให้เช่าเต็นท์กางนอนแถวนั้น อุทยานแห่งชาติแม่จริมมีแม่น้ำว้าไหลผ่านครับ เป็นแม่น้ำสายสำคัญอีกสายหนึ่งของจังหวัดน่าน สถานที่นี้คนนิยมมาล่องแก่งพายเรือ มีชื่อเสียงอยู่พอสมควร (แต่เราดันไม่รู้จัก) คืนนั้นก็ถ่ายรูปดาวเล่นมั่งอะไรมั่งแล้วก็นอนไปครับ
พอเช้าเท่านั้นแหละ เป็นเรื่องเลย ผมตื่นก่อนดวงอาทิตย์ขึ้นสักเล็กน้อย จากจุดกางเต็นท์มองลงไปเป็นหุบเขาที่มีแม่น้ำว้าไหลผ่าน อากาศเย็น ๆ ตามสไตล์เมืองเหนือ ฉากหลังเป็นทิวเขาที่ดวงอาทิตย์เพิ่งจะโผล่พ้นขอบเขาออกมาได้ไม่นาน เท่านั้นแหละครับ น้ำตาไหล จะบทจะกลอนอะไรก็พรั่งพรูออกมาในหัว จนอดไม่ได้ที่จะต้องเขียนฝากเจ้าหน้าที่อุทยานฯแล้วกำกับไว้ว่า ผมแต่งโคลงบทนี้สด ๆ จากแรงผลักดันของธรรมชาติที่นี่เลยนะครับ (เข้าใจว่าแกคงเอาไปทิ้ง 555) โคลงบทนี้เป็นบทแรก ๆ ที่ประทับใจ เพราะมันมาสด ๆ ตามอารมณ์ ภาษาพื้น ๆ ธรรมดา และเรียบง่าย เชิญครับ
โตรกธารลั่นหลั่งว้า แม่จริม หุบส่งสายหมอกริน ปกข้าฯ สายลมแผ่วแว่วยิน วิหค ผินมา แสงส่องแซมแช่มช้า น่านฟ้า ลาวัณย์
ผู้แต่ง/ภาพ : ปารณ ชาตกุล
โคลงบทนี้ภายหลังจัดแสดงนิทรรศการที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยแล้วก็ได้นำไปมอบไว้ให้กับโรงแรมที่คุ้นเคยกันในจังหวัดน่าน